Het Startmoment: De Emotionele Achtbaan

Maandenlang heb je naar dit ene moment toegeleefd, en als het eindelijk zover is, gieren de emoties door je lichaam! Ik voelde dat ik er klaar voor was—perfect getraind en de weersomstandigheden waren gunstig.

Ik had nog redelijk goed geslapen en wist dat ik eerst 2 uur op de boot naar Stavoren moest varen. Tijdens de boottocht heb ik ontbeten, en toen was het tijd om mijn wetsuit aan te trekken. Dat was het moment waarop het écht tot me doordrong: HET MOMENT was nu heel dichtbij. Wetsuit aan, vaseline smeren en nog de laatste succesknuffels van mijn team.

Het moment op het trappetje, vlak voordat ik het water in ging, is moeilijk te omschrijven. Er stroomden zoveel gevoelens door mijn lijf: angst, enthousiasme, zenuwen, adrenaline… Ik wilde heel graag zwemmen, want dit was waar ik al die uren voor had getraind. Maar tegelijkertijd was ik ook bang. 22 km zwemmen is niet iets wat je zomaar doet. Hoe zou het gaan? Wat zou ik allemaal tegenkomen en beleven? Heb ik vandaag een goede dag, of word het een zeldzame ‘zwem off day’?

Eenmaal in het water besefte ik dat als ik nu zou starten met zwemmen, de tocht echt begon. In tegenstelling tot wedstrijden was er geen startschot. Ik was degene die bepaalde wanneer het begon!

In mijn hoofd herhaalde ik: *”Here we go, you can do this!”* En daar ging ik, op weg naar het volbrengen van mijn IJsselmeer-oversteek!